Rondvaart met Mr. No en op schoolbezoek

Mr. No (met korte O) stond ons reeds op te wachten aan de pier deze morgen op het afgesproken uur. Waarschijnlijk had hij de ganse nacht gedacht dat die twee toeristen niet zouden opdagen maar toch gehoopt en stilletjes tot Allah (we zitten hier in islamtisch Thailand) gebeden dat ze toch zouden komen. Hij zou er immers naar zijn normen een goede stuiver aan verdienen. Mr. No, een gegeven woord is een gegeven woord en dus we stonden er deze morgen om 10.00u. Van zodra hij zag dat wij het waren begon hij al te wuiven van blijdschap. Hij straalde gewoon en hij had zijn hoedje opgezet tegen de zon. Hij bezorgde ons ook twee flippers en een duikbril zodat we konden snorkelen.

Mr. No (met korte O)

Wijle weg met een oude sloep (longtail) en Mr. No. Hij voer ons naar de verschillende omliggende karststeen-eilandjes met mooie ingebedde lagunes met de mooiste groenschakeringen. Telkens ik een foto trok, was Mr. No blij. Hij zag dat we er van genoten dus genoot hij er ook van. In zijn gebrekkig engels gaf hij ook hier en daar wat uitleg. Als er een vogel opvloog riep hij vanop zijn achterplecht 'bird bird'. Tja, wat kon hij anders roepen. Of hij riep 'beautiful' en ik riep dan hetzelfde terug. Af en toe stak ik mijn duim omhoog als teken dat ik het goed vond. Hij stak dan zijn pink in de lucht. De pink was nog zijn enige vinger aan die hand. Op de meeste plaatsen waar we aanmeerden, kwamen ook de motorjachten van de resorts die een uitstap voor hun bewoners gepland hadden. Wij meerden aan met onze oude sloep en met Mr. No. 's Middags meerden we aan op een klein strandje nadat we eerst op een plaats waar gaan snorkelen waar scholen vissen rondzwemden. Niet spectaculair maar toch enkele mooie vissen gezien. Toen we op het strandje zaten begon de lucht steeds dreigender te worden. Op een bepaald moment begon het te stortregenen en zag je in de verte niks meer. Zo regende het ongeveer een uur. Water gieten. Daar zaten we dan, wij met...Mr. No (met korte O). Hij vroeg of we kinderen hadden. 2 dochters zeiden we. Ik vroeg hem op hij er ook een had. Ja, hij had een kind maar dit was omgekomen met de Tsunami. Zijn kind (ik weet niet of het een jongen of meisje was) was slechts 13. Mr. No was alleen op deze wereld. Behalve vandaag want wij waren bij hem en Mr. No genoot ervan. Wij ook.

Maar met die enorme stortbuien was de zee ook veel woeliger geworden. De kalme golven waren heuse woeste baren geworden en wij moesten nog terug. Mr. No liep het strandje op en af om te kijken hoe die tropische stortbui evolueerde en naar waar ze ging. Uiteindelijk klaarde het op maar de golven waren niet verminderd. De terugvaart was in het begin een op een neer gaan en van links naar rechts. Eventjes dacht ik of die oude sloep het wel zou houden. Iemand die last heeft van zeeziekte zou aan dit vaartje geen goede herinneringen overgehouden hebben denk ik. Maar Mr. No stuurde zijn ouwe sloep doorheen de golven. Hij kende de zee en bracht ons veilig en wel terug. Ook Mr. No was opgelucht dat hij zijn twee vrienden voor één dag veilig thuis bracht. Hij omhelsde Annick en gaf mij de hand om op de foto te gaan. We vertrokken dan maar en wuivden hem na. Ik keek na een tijdje nog eens om en hij zwaaide nog eens. Toen we vertrokken zag ik blijdschap in zijn ogen. Leuke herinnering: wij en Mr. No (met korte O). We zijn geen vrienden voor één dag maar vrienden voor het leven, hé Mr. No.

In de late namiddag nog een wandeling gedaan in het dorp en daar een schooltje bezocht. Spijtig dat het engels zo moeilijk is want anders konden we nog meer vragen. Het was een (wel te begrijpen) lagere school en ze nodigden ons zelf uit om morgen terug te keren en te komen als alle leerlingen er waren. Maar we willen ons niet opdringen. Er zaten 86 leerlingen op de school en ze hadden een lerares engels. Alleen spijtig dat haar woordenschat even groot was als dat van haar leerlingen van 8 jaar. In een winkeltje eventjes verder op wilde ik dan nog enkele goedkope biertjes kopen maar 'islam mister' stak er een stokje voor. F...islam.

zonder uitleg

Leuke dag die we nu al lezend en schrijvend afsluiten. Straks rond een uur of zeven gaan we dan lekker eten. Maar deze dag blijft voor altijd de dag van 'wij en Mr. No (met korte O)'. De blijdschap in Mr. No zijn ogen toen we aankwamen en de blijdschap in Mr. No zijn ogen toen hij ons veilig terugbracht. 'Have a good life' zei ik tegen Mr. No toen we weggingen. Ik weet niet of hij het begrepen heeft maar ik meen het uit de grond van mijn hart. 6 vingers en vrouw en kind kwijt en toch een lach! Het ga je beter, Mr. No (met korte O)

Sawadee Kha!